Türkiye’de 2009 Yerel Seçimleri için az bir zaman kaldı. Yerel yöneticilerin mimarlık ve kenti ilgilendiren konulardaki politikaları ve bu politikalara yön veren temel kavramlar, gündemin sürekli tartışma konuları. Son yıllarda yerel yönetimlerin merkezî otorite ile birleşerek yoğunlukla uygulamaya çalıştığı temel birkaç politika var: Değerli kentsel alanları ranta açan sözde kentsel dönüşüm projeleri; TOKİ eliyle yürütülen ve insanı yoksayan konut üretimi; düzgün bir ulaşım planı olmadan kentlerimizin özgül imgelerini altüst eden her türlü şehir içi otoyol ve alt-üst geçit uygulamaları… Türkiye’de 1930’larda planlı kent anlayışı ile çözüm üretilmesine karşın, 1950’lerde hâlâ seçim vaadi olarak sunulan barınma, yol, su, kanalizasyon gibi temel konuların, bugün aşılamamış olması ilginç. Bu uygulamaların çoğunlukla gözardı ettiği, fakat merkezinde yer alması gereken olgu ise, kişinin “bir yerde varolması”nın şartlarının sağlanması. 2010’larda temel söylem ekseni, “insanın ‘onurlu yaşam hakkı’nı savunan kentsel yaşam kalitesinin yükseltilmesi projesi” olmalıydı.
 
“Kuşaklararası kaynak kullanımında adaletle ilgili bir kavram” olan sürdürülebilirlik, çoğu zaman içi boşaltılarak yeniden tanımlanmaya çalışıyor. Aynı kuşak içinde bile duyarsız bir kaynak tüketiminin yaşandığı günümüzde, daha kapsayıcı kavramlarla hareket etmek gerekiyor. Tekeli’nin vurgulu biçimde ortaya koyduğu gibi, yaşam kalitesine referans yapan “sürdürülebilirlik”ten çok daha zengin bir çıkış noktası sağlayan “yaşanabilirlik” gibi kavramların altını doldurmak gerekiyor. “Katılımcılık” da bu kavramlardan biri. Toplumun yaşadığı kent üzerine düşünce geliştirebilme, bunu diğer aktörlerle tartışabilme ve kentsel mekânın üretimine katkıda bulunabilme hakkını kullanmasının ortamlarını yaratmak da yerel yönetimlerin sorumluluğunda. Kentsel yaşam kalitesi, yaşanabilirlik, yönetişim, mimarlıkta sosyal stratejiler ve katılımcılık konusunu irdelediğimiz dosyanın sözü şu: Yönetimin Kalitesi Kentlerin Yaşanabilirliğinde Gizli! (Ön yazı: N. Müge Cengizkan)