Günhan, Oda’nın uluslararası ilişkiler çalışmalarına 2002 yılı başlarında Avrupa Mimarlar Konseyi’nde (ACE) Oda temsilciliği görevi ile katılmaya başladı; ardından UIA Berlin Kongre ve Genel Kurul delegeliği ve Uluslararası İlişkiler Komitesi üyeliği geldi. İki “aktif Odacı” olarak öncesinde herhalde göz aşinalığımız vardı ama, anlaşılan dostluğumuz ve yoğun iş arkadaşlığımız 2002’de başlamış. Hatırlıyorum ilk toplantımızda iki ortak yanımızı keşfetmiştik: ODTÜ’lülük ve paylaştığımız Abdullah Kuran sevgisi. Ben Günhan’a, Hoca’nın onun yetişmediği ODTÜ yıllarını anlatırdım, o da bana pek izleyemediğim Boğaziçi günlerini; ortak bir sevdadan doğan güzel bir dostluk yakalamıştık. Günhan çalışkandı. Günhan, Oda’nın her yönetiminin güven duyduğu bir “hazır kuvvet” işlevi yüklenmişti; görev listesi uzundur. Günhan, kent bilinçli karısından ve kızının eğitim başarılarından gözünde ayrı bir pırıltıyla söz eden, gerçek bir aile babasıydı. İyi bir dost ve tam bir “beyefendi”ydi... Benim en taze Günhan anılarım geçen Temmuz ayında katıldığımız UIA Torino Kongresi ve Genel Kurulu’ndan. Sonrasında zaten galiba ancak iki kez görüşebildik. Torino günlerimiz yoğun geçti. Onun tedavisinin uzantısı olan sıkıntıları, benim ezeli derdim olan bel fıtığım ekibin bu iki en yaşlı üyesini daha az hareketli kıldığından, genellikle koşturmacadan bir yerde pes edip birlikte dönerdik otele. Onunla Torino’da yoğun kulis yaptık, Giancarlo Ius’in ölümüne birlikte ağladık, ekibimizdeki doğumgünü yoğunluğunun keyfini paylaştık ve Deniz’le ikisi % 98 oy oranı gibi bir başarıyla UIA Konseyi’ne seçildiklerinde hep birlikte havalara uçtuk... Daha neler yapacaktık... Olmadı.