Yazarın Columbia Üniversitesi’nde verdiği doktora tezinin genişletilmiş versiyonu olan kitap, bir yerin bir yabancıyla, “ötekisiyle”, dışarısıyla olan deneyimini anlamaya ve değerlendirmeye yönelik bir çalımla alanı olarak ele alınan “çeviri”, Cumhuriyetin kuruluşunun hemen ertesinde, mimaride Türk ve Alman ilişkilerine tutulan büyüteç görevi görüyor. Bir çevirinin tarihi yazılırken mimarlığın iç içe geçmiş tarihlerinin altı çiziliyor ve bunu uzantısında “Batılı” ve “Doğulu” arasındaki radikal başkalık, eşölçülmez fark gibi öncüller reddediliyor. Kitap şu sorulara cevap arıyor: Türkiye’deki modern şehir ve konut kültürünün yaratılmasında çeviri ne derecede önemli oldu? Mimari ve yapılı çevreyi etkileyen çeviri pratikleri nasıl ayrıştırılabilir? Benzeştirici ve yabancılaştırıcı çevirilerin neticeleri nelerdir? Batılılaşma ve uluslaşma dengeleri her çeviride anında nasıl uzlaştırılıyordu? Eğer çeviri pratikleri Türkiye’nin sınırlarını bazı milletlere açtıysa, aynı sınırları diğer milletlere kapamanın sonuçları neler oldu? Alman ve Türk mimarlar çevirinin temas alanındaki gerilimleriyle nasıl başa çıktılar? Ne zaman ve neden kendilerini yabancı bir kültüre açtılar ya da kapadılar? Çevrilebilir ve çevrilemez olanı nasıl tanımladılar, ayrıştırdılar ve bu ayrımın arkasındaki ideolojik dürüler nelerdi? (Kitabın tanıtım metninden alıntılanmıştır.)