“Doğa ve uygarlık izleri arasındaki gidiş-gelişi deneyimsel bir kurguyla ortaya koyarak yeryüzü ile yeraltı arasında güçlü diyalektik ilişkiyi projeye dönüştürme çabası; yeraltındaki milyarlarca yıla yayılan jeolojik zamandan, tektonik farklılaşma ve dönüşümlerden haber veren ve bunu yerüstü kentine yeni otonom kütleler topluluğundan oluşan bir doku olarak ortaya koyma potansiyeli; mimarlığın doğa ve tarih ile hesaplaşmasını epistemik bağlamda ortaya koyarak, oluşturduğu kamusal ve eğitsel öngörüsü nedeniyle…”

“Kabuk”, bir nesne, bir heykel, bir makine ya da bir binadan ziyade, Pamukkale Travertenleri karşısında jeolojik bir ölçek ve zamanda yer bulmaya çalışan, yılın hangi gününde, günün hangi saatlerinde gerçekleşeceğini kendisi tayin eden, yerin üstü ve derinleri arasında oluşan zarda kendi zaman-mekânını kurarak seyahat eden otonom bir olaylar serisi. Olayın yer kabuğunun altını üstüne getiren izleri, tektonik çeşitlilikleri takip eden algoritmik bir hat boyunca Pamukkale civarına yayılageliyor. Olayın terk ettiği her noktada onun iziyle karşılaşıyoruz; farklı bir yükseklikte, farklı bir katmanlaşma örüntüsünde, farklı bir bedensel deformasyon ve eskime ile… Bu izler kasabaya yabancı bir katman olarak ekleniyor. Uzun vadede ortaya çıkacak olay haritası kentin yol ve parsel örüntülerine bütünüyle kayıtsız. Özenle vurguladığımız bu kayıtsızlık, zeminin altında yatan ve dünyanın merkezine doğru derinleşen jeolojik katmanlaşmaların dilini konuşan, milyarlarca yıla yayılan jeolojik bir zamandan, o zaman ölçeğindeki tektonik farklılaşma ve dönüşümlerden haber veren, ayağımızın altındaki kürenin gizini kentin yavaş ve hızlı ritimlerine eklemleyen, kentin ve insanın amaç ve anlam dünyasına sakince mesafelenen bir mekân arayışı olarak okunsun isteriz.