İtalyan mimarları, İtalya Cumhurbaşkanı Ciampi ve Başbakan Berlusconi’ye “İtalyan Mimarisi Son Derece Dramatik Bir Süreçten Geçmektedir” başlıklı bir mektup gönderdiler. 11 Eylül 2005 tarihli CORRIERE DELLA SERA gazetesinde yer alan mektupta, sanatsal ve kamusal işlerin sürekli yabancı mimarlar tarafından yapılmasına karşı İtalyan mimarlarını ön plana çıkartmak amaçlanıyor. Bunlara örnek olarak La Uffizi di Isozaki sundurması, Richard Meier’in yeni Ara Pacis’i ve Santiago Calatrava’nın Venedik Köprüsü, Hadid’in Roma Müzesi, Milano’da Foster’in Santa Giulia’sı, Cesar Pelli’nin Moda şehri ve I.M. Pei’nin Bölge İdare Sarayı gösteriliyor. Aralarında Floransa Üniversitesi, Politecnico – Milano ve Torino, Venedik Üniversitesi, "La Sapienza" Üniversitesi-Roma, Napoli Üniversitesi, Bari Üniversitesi gibi okulların mimarlık bölümlerindeki 35 öğretim üyesinin imzasını taşıyan mektupta şu görüşler yer alıyor:

“İtalyan mimarlığı son derece dramatik bir dönem geçirmektedir. Diğer taraftan, diğer Avrupa devletlerinde özellikle de Fransa, Almanya, ve İspanya’da son birkaç on yıldır sosyal içerikli son derece büyük eserler gerçekleştirilmiştir. Bu eserler kentsel çevrede hissedilir bir değişime yol açmış ve kentlilerin kullanımına çağımızın ruhunu yansıtan yeni hizmetler sunmuştur. Oysa İtalya’da bu tür girişimler parmakla sayılacak kadar azdır ve üzerinde düşünülmüş bir program bulunmamakta, ayrıca sürekli yabancı mimarların müdahalelerine ihtiyaç duyulmaktadır. Dışarıdan kültürel güçlerin getirilmesinin olumlu bir özelliğinin, onların tercih edilmesindeki sebebin, önceden gerçekleştirdikleri eserler olduklarını söylemeden geçemeyiz. İtalya’da bu tür eserlerin gerçekleştirilebilmesi için, somut birtakım şartlar olmadığından söz etmek mümkün değildir. Dolayısıyla İtalyan mimarlarına, mimarlığın şu an yaşadığı yenilenme mevsimine yapabilecekleri özgün katkıyı vermelerine olanak sağlayacak iş imkanları da sağlanamamıştır.

Bu durumun doğurduğu risk, artık uluslararası çapta kutlanmakta olan ve mimaride modernliğin gelişmesinde çok büyük önemi olan bir gurup mimarın bu yüzyılda 30’lu yıllarda başlatmış oldukları araştırmanın kesintiye uğramasıdır. Bunlar Terragni, Gardella, Albini, Scarpa, Samonà, Libera, Moretti, Ridolfi gibi mimarlardı. Araştırma çizgisinin doğal gelişimi bu mimarlar tarafından başlatılmış ve sonraki kuşakları temsil eden birçok mimar tarafından yenilikçi bir ruh ile ileri taşınmıştır. Tüm bunlar, son birkaç Uluslararası Venedik Mimarlık Bienali’nde olduğu gibi artık bir daha fazla boşa çıkartılamayacak, gözardı edilemeyecek ve vazgeçilemez olan bir İtalyan kültür kaynağını ifade eden değerlerdir.

İtalyan mimarisini aynı zamanda uluslararası arenada tekrar ön plana çıkartabilmek için bürokrasi mekanizmasının tembelliğini azaltan ve sadece daha önceden yapılan eserleri baz alarak yapılan seçmelerin aşılarak, yarışmalara herkesin kolayca katılabilmesine olanak sağlayan bir dizi önlem almak gerekir. Bu seçmeler yeni nesillere daha önemli işleri alabilmelerini ve böylece hayati kuşak değişimini sağlar. Bunun dışında DARC’ı da (Mimari İdare) bir destek organı haline getirerek güçlendirmek gerekir. Bu şekilde müsteşarlıkların tamamen özerk yetkileri sınırlanır. Böylece yeni kentsel hizmetleri ilgilendiren kararlar tek bir kişi tarafından değil, değişik idarelerin temsil edildiği bir uzlaşma içerisinde hep birlikte alınacaktır. Bu konu, İtalya’yı onca zaman, kağıt üzerinde kalan birçok büyük eserden mahrum etmiştir.

Uluslararası çevrelerde ülkemizi aşağı bir konuma getiren bu olumsuz durumun düzeltilmesi konusundaki çalışmalar için İtalya Cumhurbaşkanlığı’na, Hükümet’e, Parlamento’ya, Kültürel Faaliyetler ve Varlıklar ile ilgili Bakanlığa ve Ulaştırma ve Altyapılardan Sorumlu Bakanlığa, Venedik Bienali Başkanlığı’na kentlerimizin geleceği ile ilgilenen her eğilimden siyasi güçlere, yeniliğe daha açık kültürel varlıklar ile ilgili kurumların temsilcilerine sesleniyoruz.”